دیده در حسرت دیدار شما مانده هنوز و به امید نگاهت دل ما مانده هنوز بوسه یک روز به خاک قدمت خواهم زد لب به امید همان بوسه به پا مانده هنوز فقرا پیش کریمان که معطل نشوند! منتظر برسر راه تو گدا مانده هنوز در نبودت زدلم صدق وصفا کم کم رفت مِهرت اما به دلم، شکر خدا مانده هنوز می شود دیدن روی تو نصیبم، یا،نه؟ دل من بین همین خوف ورجاء مانده هنوز به همان ناله ی بین در و دیوار قسم مادرت چشم براهت بخدا مانده هنوز دلتان خون شده ،اما چه کنم ،مجبورم! دختری درعقب قافله جا مانده هنوز هر چه که خواسته ام، داده ای آقا،اما با شما یک سفر کرب وبلا مانده هنوز سید مجتبی شجاع روسری وا می کنی، خورشید عینک می زند دسته‌گل غش می کند؛ پروانه پشتک می زند کفش در می آوری، قالی علامت می دهد جامه از تن می کنی، آیینه چشمک می زند گاز آتش می خورد! یخچال برفک می زند میوه‌ها با پای خود تا پیش‌دستی می دوند آن طرف کتری به پای خویش فندک می زند صندلی دف می نوازد؛ میز تنبک می زند! درد دل‌ها از لبت تا گوشِ من صف می کشند پیش از آن، چشمت به چشمِ من پیامک می زند! از هم قلبم برای قبل‌ها لک می زند! زندگی گرچه برای پر زدن می سازدش عاقبت نخ را به پای بادبادک می زند! گاه سنگین می شود؛ چکّش به میخک می زند باز هم با بوسه‌ای راه تو را می بندم و حرف آخر را همین لبهای کوچک می زند! غلامرضا طریقی پابند کفشهای سیاه سفر نشو یا دست کم بخاطر من دیرتر برو دارم نگاه میکنم و حرص میخورم امشب قشنگ تر شده ای ,بیشتر نشو کاری نکن که بشکنی اما شکسته ای حالا شکستنی ترم از شاخه های مو موضوع را عوض بکنیم از خودت بگو به به مبارک است دل خوش، لباس نو دارند سور وسات عروسی می آورند از کوچه های سرد به آغوش گرم تو مهدی فرجی یک عمر جان کندم میان خون و خاکستر من نامه بر بین تو بودم با کسی دیگر طاقت نمی آوردم اما نامه می بردم از او به تو ..از تو به او.. مرداد .. شهریور پاییز شد با خود نشستم نقشه ایی چیدم می خواستم غافل شوید از حال همدیگر با زیرکی تقلید کردم دست خطش را یک کاغذ عین کاغذ او کندم از دفتر او می نوشت : آغوش تو پایان تنهایی است تغییر می دادم : که از تو خسته ام دیگر او می نوشت : اینجا هوا شرجی است غم دارد تغییر می دادم : هوا خوب است در بندر او می نوشت : ای کاش امشب پیش هم بودیم تغییر می دادم : که از این عاشقی بگذر باید ببخشی نامه هایت را که می خواندم در جوی می انداختم با چشمهایی تر با خود گمان کردم که حالا سهم من هستی از مرده ریگ این جهان بی در و پیکر آن نقشه باید بین آنها را به هم می زد اما به یک احساس فوق العاده شد منجر آن مرد با دلشوره یک شب ساک خود را بست ول کرد کار و بار خود را آمد از بندر دیدید هم را بینتان سوتفاهم بود ؛ آن هم به زودی برطرف شد بی پدرمادر با خنده حل شد آن کدورت های طولانی این بین و بس من بودم و یک حس شرم آور شاید اگر در نامه ها دستی نمی بردم آن عشق با دوری به پایان می رسید آخر رفتی دوچرخه گوشه ی انباریم پوسید آه از ندانم کاریت ای چرخ بازیگر ! شاید تمام آن چه گفتم خواب بود اما من مرده ام در خویش ...بیدارم نکن مادر احسان افشاری آخر به من بگو که تو طاقت می آوری؟ تو دل به من ببندی و من دل به دیگری ما تکه های گمشده ی پیکر همیم آیا رواست بر تن خود این ستمگری؟ با این و آن بنا بگذاری به دلبری بر شانه ی تو لانه ندارد کبوتری از شاخه ی جوان درخت تناوری! تن داده ام به عاقبتِ گریه آوری ای آنکه با من از خود من آشنا تری جای تو را چگونه ببخشم به دیگری شیرین خسروی دلم مرد می‌خواهد نابینا ! خط بریل بداند .. فصل به فصل تنم را بخواند بازی‌های ادبی‌ام را کشف کند دستش را بگیرم بازو به بازو .. دنیا را برایش تعریف کنم چشمش شوم .. عصایش .. و تمام زشتی‌ها‌ی جهان را برای او از قلم بیاندازم. سارا محمدی تویِ شیرینی، تو اول! قند، دوم می‌شود مزه ی سوهان اعلا پیش تو گم می‌شود بین قُطاب و گز و نُقلِ محلی ساده است حدس اینکه طعم لبهای تو چندم می شود ! روزها رد می‌شود، چشمت شرابی کهنه‌تر پلکهایت کم کَمک تبدیل به خُم می‌شود هر کجا ساکن شوی در نقشه، مانند شمال جمعیت آنجا گرفتار تراکم می‌شود چشم بسته، هر کسی بویت کند توی سرش باغهای پرگُلِ قمصر تجسم می‌شود ماه را جای تو می گیرم نمی دانم چرا اینقدر این روزها سوءتفاهم می شود! دود کن اسپند را، چشم حسود از دیدنت شورِ شور، اصلا دو تا دریاچه‌ی قم می‌شود وقتِ شرعی، لطف کن از پیش مسجد رد نشو موجبات سستیِ ایمان مردم می‌شود وسوسه یعنی تو! شالیزار هم یعنی بهشت بیخودی آدم دچار سیب و گندم می شود... جواد منفرد باید تـــــو را همیشه بــــه دقت نگاه کرد یعنی نه سرسری، سر فرصت نگاه کرد خاتون! بگو که حضرت خالق خودش تو را وقتــــی کـــــه آفرید چـــه مدت نگاه کرد؟! هر دو مخدرند کـــه بیچاره می کنند باید به چشم هات به ندرت نگاه کرد هر کس نظاره کرد تو را دلسپرده شد فرقــی نمی کند به چه نیت نگاه کرد عارف اگر برای تقرب به ذات حق زاهد اگـــر برای ملامت نگاه کرد تو بی گمان مقدسی و کور می شود هر کس تو را به قصد خیانت نگاه کرد شاعر : نمیدونم :( گاه آن کس که درین دیر مکان می خواهد یک گنه کار فراریست امان می خواهد گاه آن کس که به رفتن چمدان می بندد رفتنی نیست، دو چشم نگران می خواهد قصه ی دست من و موی تو هم طولانیست وصف آن بیشتر از عمر زمان می خواهد عاشقی بار کمی نیست کمر می شکند خود کشی کار کمی نیست توان می خواهد چشم من گاه در آیینه تو را می بیند هر که هر چیز که گم کرده همان می خواهد این که هر کار کنم باز کمت دارم را عقل پنهان شده و قلب عیان می خواهد بر سر عهد گران هستم و تنها ماندم کار سختیست ولی قلب چنان می خواهد آرش شهیرپور مثل بیماری که بالاجبار خوابش می برد مرد اگر عاشق شود دشوار خوابش می برد می شمارد لحظه ها را ؛ گاه اما جای او ساعت دیواری از تکرار خوابش می برد در میان بسترش تا صبح می پیچد به خویش عاقبت از خستگی ناچار خوابش می برد جنگ اگر فرسایشی گردد نگهبانان که هیچ در دژ فرماندهی سردار خوابش می برد رخوت سکنی گرفتن عالمی دارد که گاه ارتشی در ضمن استقرار خوابش می برد دردناک است اینکه می‌گویم ولی هنگام جنگ شهر بیدار است و فرماندار خوابش می برد بی گمان در خواب مستی رازهایی خفته است مست هم در قصر و هم در غار خوابش می برد تو شبیه کودکی هستی که در هنگام خواب پیش چشم مردم بیدار خوابش می برد من کی ام !؟ خودکار دست شاعر دیوانه ای ! تازه وقتی صبح شد خودکار خوابش می برد یا کسی که جان به در برده ست از خشم زمین در اتاقی بسته از آوار خوابش می برد در کنارت تازه فهمیدم چرا درنیمه شب رهروی در جاده ی هموار خوابش می برد سر به دامان تو مثل دائم الخمری که شب سر به روی پیشخوان بار خوابش می برد یا شبیه مرد افیونی به خواب نشئگی لای انگشتان او سیگار خوابش می برد من به ساحل بودنم خرسندم آری دیده ام اینکه موج از شدت انکار خوابش می‌برد وقتی از من دوری اما پلک هایم مثل موج می پرد از خواب تا هر بار خوابش می برد من در آغوش تو ؛ گویی در کنار مادرش کودکی با گونه ی تبدار خوابش می‌برد ((دوستت دارم )) که آمد بر زبان خوابم گرفت متهم اغلب پس از اقرار خوابش می‌برد صبح از بالین اگر سر بر ندارد بهتر است عاشقی که در شب دیدار خوابش می برد اصغر عظیمی مهر
هر کسی از ظنّ خود، در خانه یارت می شود
روبه‌رویم می نشینی، جشن برپا می شود
عشقِ من! این روزها با اینکه درگیرِ تو‌ام
عشق گاهی با پر قو صخره را می پرورد
هی پا به پا نکن که بگویم سفر به خیر
مجبور نیستی که بمانی… ولی نرو
آیا رواست چهره بپوشانی از خودت
زیباترین صنوبر باغی ولی چه سود
ای بی نیاز کرده کهنسالی ات مرا
من هیچ وقت از تو گریزی نداشتم
ای کاش تا همیشه بمانی کنار من
تنها تویی که بر دل من حکم می کنی
| Design By : Pars Skin |
من،بی تو چیزی نیستم جُز .. پرده ی بی آفتاب جُز .. رختخوابِ کهنه و لیوانِ آب و قرص خواب..
